Familie en bekenden

Oom Alexej en tante Walja

En als we er dan toch zijn...
Aan de noord rand van Almaty wonen een oom en tante van Linda, oom Alexej en tante Walja. Hun kinderen zijn ook uitgevlogen, hun zoon woont in Duitsland en hun dochter in Dubai, beide met een mooi gezinnetje. Linda en Elena, Linda’s zus, wilden hun oom en tante graag bezoeken. Gewoon om te zien hoe het met hen gaat en het zou een korte visite worden...nou dat kennen ze hier niet echt! :-)

We werden hartelijk ontvangen, gekust en geknuffeld. Wat een warm welkom!
Na we even binnen in hun woning hadden bijgepraat, werd de tafel buiten gedekt. Een mega hoeveelheid eten en drinken werd tevoorschijn getoverd en werden de gemarineerde kippenbouten op de barbecue gelegd. Dit ging een latertje worden!
Drank hoort er natuurlijk ook bij, wijn voor de dames en bier voor de mannen, afgewisseld met een glaasje cognac...en dat werden er uiteindelijk zoveel dat de Russische taal bijna vloeiend werd gesproken door Ron, althans dat idee had hijzelf. Davai!

Tante Walja is een erg lieve en zorgzame vrouw, ze vertelde Linda en Elena over het wel en wee van hun en hun kinderen met tussendoor even een knuffel. Aandoenlijk om te zien, zo lief. Ondertussen hield ze scherp in de gaten of iedereen wel voldoende te eten  en te drinken nam.
Oom Alexej is van het type ‘ruwe bolster, blanke pit’, een Russische macho zoals je die kent uit de film. Sterk als een beer en een lever van beton. Hij gaf de mannen een rondleiding door de tuin, maar bleef vrijwel direct steken bij 2 onderdelen; de buitendouche en de Bania. Beide had hijzelf in elkaar geknutseld en de afwerking liet hier en daar te wensen over, maar toch! Dit was zijn domein en hij nodigde Ron direct uit hier gebruik van te maken onder het genot van een blik bier, Nazdarovje! In een mum van tijd brandde het vuur in de Bania (sauna) en stonden we (Alexej, Ron en de kinderen)  onder de douche, geweldig dit. Het werd laat, de communicatie werd steeds beter en de oogjes steeds kleiner, maar wat een mooie ervaring. Bij het afscheid weer dezelfde knuffels, we zullen ze missen, oom Alexej en tante Walja.

Kok-tobe

De volgende dag leidde de weg ons naar Kok-tobe, het wijkje aan de rand van Almaty waar Linda is geboren en opgegroeid. We gingen kijken of haar geboortehuis er nog was en of de wijk erg was veranderd. Ook wilde Linda naar bekenden om te horen hoe het met haar neef Andrej was, hem wilde ze graag ontmoeten, maar contactgegevens waren er niet.
We gingen per bus daar naartoe en hadden met Elena en neefje Vladik afgesproken aan de rand van de wijk, die we te voet gingen verkennen. Onderweg naar haar oude huis kwamen we langs de plek waar haar school had gestaan, deze had plaats gemaakt voor het consulaat van Iran. Dat was de eerste verandering. Een stukje verder zag Linda dat het huis van haar oma, die tegen de een bergwand aanstond plaats had gemaakt voor de rondweg waarover we zojuist met de bus waren aangekomen. 

Al wandelend kwamen we langs een supermarktje waar 3 mannen uitkwamen, Linda zei:”die ene man ken ik, dat is volgens mij mijn oude buurjongen!”. Ze sprak hem aan en hij aarzelde in eerste instantie, maar herkende Linda en ze begonnen een kort gesprek. Wel bijzonder en het was zichtbaar dat ze beiden in een soort van shock waren, niet goed wisten hoe met de situatie om te gaan. Vladim vervolgde zijn weg, de 2 jonge mannen die hem vergezelden bleken zijn zonen te zijn.

We sloegen rechtsaf en kwamen in de straat waar Linda gewoond had. Veel oude huizen, afgewisseld met splinternieuwe villa's. Geen trottoir, schuttingen van blik en stalen poorten waarachter bij praktisch iedere woning een grote hond stond te blaffen. Maar goed dat die poorten goed afgesloten waren, er zaten er een paar tussen die ons met huid en haar op konden vreten! Opvallend is ook dat gasleidingen bovengronds zijn in de buitenwijken, is eenvoudiger en goedkoper dan ingraven in de rotsbodem.
In het midden van de straat kwamen we bij nummer 13, daar waar Linda gewoond had. Er stond nu een nieuwe villa...het huis waar Linda was opgegroeid was gesloopt, een vreemde gewaarwording.

Na een tijdje stil te hebben gestaan vervolgden we onze weg naar een vrouw genaamd Galja, zij kon ons vertellen hoe in contact te komen met neef Andrej. Bij de woning aangekomen drukten we op de bel van de poort. Galja herkende Linda in eerste instantie niet, maar toen ze dat doorhad stuurde ze meteen haar kleinzoon naar de supermarkt om wat lekkers te halen, zo gaat dat hier :-)
Galja nodigde ons uit in haar woning, zij bewoonde de begane grond, een woonkamer/keuken en een slaapkamer. Erg oud en sober allemaal. Op de verdiepingen woonden haar 3 zoons met hun gezinnen, er renden dan ook 5 kleine jochies rond de woning, gillend van de pret. Dat waren Galja’s kleinkinderen, gezellige boel! Galja maakte thee, zette allerlei lekkernijen op tafel en ging het gesprek aan met Linda en Elena. Toen Linda vroeg naar Andrej zagen we dat ze erg schrok van Galja’s antwoord:”Andrej is dood, gestorven doordat z’n lever niet meer werkte”.
Andrej was Linda’s lievelingsneef, ze adoreerde hem. Dit kwam hard aan...

Hierna praatten ze verder over wat er nog meer was voorgevallen in de buurt en natuurlijk wilde Galja ook van alles weten over ons, hoe en waar we wonen en leven. Het gesprek werd gelukkig weer wat vrolijker.

Nadat we de thee op hadden verlieten we Kok-tobe via een wandelpad dat vroeger ook werd gebruik om in de stad te komen, slingerend bergafwaarts tussen struiken en bomen door met een mooi uitzicht over de stad. Napratend over hetgeen we deze dag hadden gezien en gehoord, stapten we in dus bus op weg naar ons appartement. Het was een bijzondere dag die ons zeker zal bijblijven.

Poka.